مطالعه اثرات سطوح مختلف پروتئین روی معیار شاخص های رشد نوزادان مینیاتوری شاه میگوی آب شیرین ( Astacus leptodactylus )

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

گیلان

چکیده

 



برای تولید بچه شاه میگوهای آب شیرین (نوزادان مینیاتوری و پیشرفته) مقاوم و درشت تر در یک زمان نسبتا کوتاه در محیط های کنترل شده، تعیین احتیاجات غذایی آنها، بویژه میزان پروتئین، ضروری می باشد و با توجه به اینکه تاکنون مطالعات جامعی روی نیازهای غذایی نوزادان مینیاتوری صورت نگرفته است، از اینرو یک آزمایش تغذیه ای به مدت 8 هفته انجام شد. در این آزمایش سه تیمار در سطوح پروتئینی 30،25 و 35 درصد و سه تکرار برای هر یک با انرژی قابل هضم ( DE) ثابت 3500 کیلوکالری/ کیلوگرم فرموله و تنظیم شد (مطابق آن جیره ها). همچنین تعداد 540 عدد نوزاد مینیاتوری با میانگین وزنی (100±12) میلی گرم بطور کاملا تصادفی انتخاب و بین 9 عدد مخزن آکواریومی 250 لیتری که با 200 لیتر آب تازه پرشده بود و روزانه 70 درصد آن تعویض می شد، توزیع گردیدند.
نوزادان مینیاتوری روزانه با 25 درصد وزن بدن (بیوماس) درپنج وعده (در ساعات 10،14،18،22و 6) با غذاهای دانه ای ریز به ابعاد 0.2،0.1و 0.4 میلیمتر در طول مدت پرورش تغذیه می شدند. معیارهای شاخص رشد مانند افزایش وزن یا رشد مطلق درصد رشد نسبی (RGR)، ضریب تبدیل غذایی (FCR)، نسبت بازدهی غذایی (FCE) و نسبت بازده پروتئین (PER) در هر یک از تیمارها مقایسه شد. نتایج بدست آمده از تحلیل داده های آماری (آنالیز واریانس یکطرفه) نشان داد که با افزیش پروتئین درتیمارها، شاخص های رشد مانند میانگین افزایش وزن و نسبت بازده پروتئین بهبود یافته و اختلاف معنی داری را نشان می دهند (P<0.05). 
ضریب تبدیل غذایی و نسبت بازده غذا و درصد رشد نسبی در سطوح پروتئینی 30 و 35 درصد اختلاف معنی داری را نشان ندادند (P>0.05). اگرچه با تیمار 1 (25 درصد) دارای اختلاف معنی دار بودند (P>0.05). نتایج تجزیه لاشه مینیاتورهای شناه میگوی آب شیرین بین تیمار 1 و 2 اختلاف معنی داری را نشان دادند (P<0.05). اگر چه با تیمار3(پروتئین 35 درصد) دارای اختلاف معنی داری بودند(P>0.05). بطور کلی با در نظر گرفتن افزایش وزن یا رشد مطلق و نسبت بازده پروتئین، تیمار 3 عملکرد مطمئن تری را نشان می دهد.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

An investigation of the effects of differing protein levels on growth indices WG, RGR, FCR, FCE and PER in cultured crayfish (Astacus leptodactylus)

نویسنده [English]

  • H. Noveyrian
Guilan
چکیده [English]

Knowledge of nutritional requirements and especially protein levels is needed to produce strong and larger freshwater crayfish in controlled conditions. This has not been available for the miniature size crayfish culture. Hence, an eight-week experiment was conducted on miniature size crayfish in three treatment groups each with three replicates receiving a diet that contained 25%, 30% and 35% protein levels with isocaloric digestible energy (DE) 3500 kcal/kg. A number of 540 miniature crayfish with a mean weight 100± 12mg were randomly selected and partitioned into nine tanks containing 200 liters of freshwater 70% of which exchanged daily. The fish were fed at 25% of body weight five times daily at 6, 10, 14, 18 and 22 hours using pellets 0.1, 0.2 and 0.4 mm. Nutritional responses in tern of weight gain, PGR, FCR, FCE and PER were compared among the groups using one-way ANOVA. The test showed a significant increase in the indices such as WG and PER in response to increased protein level (P<0.05).
FCR, FCE and PGR show a significant increase using 20% protein level while using 30 and 35% protein levels did not produce significant results (P<0.05). The test revealed a significant difference between treatments 1 and 3 (P<0.05) but not between 1 and 2.1 conclude that the treatment 3 produces more reliable results.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Nutritional evaluation
  • ASTACUS LEPTODACTYLUS
  • protein
  • growth indices